Paarden, elfen en Japanse tuin

Het is vandaag bewolkt, kans op regen. We kunnen nog een keer naar Dublin gaan, of naar de kust of in de omgeving rondom Dublin gaan kijken. We besluiten het laatste te doen.
We kiezen een bezoek aan Irish National Stud & Gardens, hier zijn o.a. een Japanse tuin te bewonderen. Het ligt 48 km van Dublin af , vlakbij de plaats Kildare en blijkt een groot landgoed te zijn.
We zijn er bijtijds en gaan eerst de Japanse tuin bekijken. Een groep ouderen in rolstoel én met een groep vrijwilligers doen het hetzelfde uitstapje. Al spoedig zijn we de hele groep uit het oog verloren en zijn we praktisch alleen in deze prachtige tuin. De Japanse tuin is aangelegd tussen 1906 en 1910 door Tassa Eido. Er zit een hele filosofie achter: het is het verhaal van het leven verteld door rotsen, bomen, water enz. Wij vinden het vooral een hele mooie tuin, met veel bijzondere bomen, struiken en bloemen, een mooie rode brug, een klein theehuis en kleine beekjes. Het zowel Japans als Iers. Iers omdat het zo ontzettend groen is en alle planten uitbundig groeien, Japans vanwege de kunstig gesnoeide bomen, de open plekken en de rotsen. Er is zelfs een kleine Zentuin , bestaande uit grind en rotsen, maar het grind is niet in mooie patronen geharkt, zoals dat in Japan het geval is. Een heerlijke plek, deze tuin.

Eigenlijk is het INS een grote stoeterij, er worden hier raspaarden gefokt, een bedrijf dat miljoenen waard is. Kolonel William Hall Walker was een zeer vermogend man en in 1900 richtte hij de stoeterij op. Hij geloofde dat de geboortedatum van een paard van groot belang was en het gesternte waaronder het paard geboren werd. Hij had een passie voor renpaarden en de fokkerij was gebaseerd op astrologie: een veulen met een ongunstige horoscoop was volgens hem gedoemd om de mislukken. Verder was hij er van overtuigd dat paarden daglicht in de stallen nodig hebben en alle stallen hebben dan ook ramen in het dak. Aanvankelijk vond men zijn ideeën gek, maar een feit is dat paarden die hier geboren en getogen zijn een aantal van werelds grootste races gewonnen hebben. De paarden staan al buiten. De hengsten hebben ieder een groot weiland voor zich alleen. Aan het hek hangt bij elk weiland een bord met een afbeelding van het paard, wanneer geboren, wie het dier getraind heeft, welke wedstrijden er zijn gewonnen, wie de eigenaar is, de jockey , het prijzengeld wat er binnen gehaald is en het bedrag dat betaald moet worden indien een eigenaar zijn merrie zwanger wil laten worden van deze kostbare hengsten. Het bedrag kan oplopen tot de prijs van een auto tot een huis. Fokkers uit de hele wereld sturen hun merries hier naar toe.
Er zijn een flink aantal weides voor de heren, maar ook voor de dames, in dit geval met veulen. De meeste merries met veulen hebben ook een weide apart en op enkele plekken komen we meerdere moeders tegen, met elk een veulen. De jonge dieren rennen en draven heen en weer, of liggen in het gras tussen de boterbloemen. Je snapt wel dat je hier een fikse wandeling kunt maken langs al deze weides.

Er is nog een tuin, ook een bijzondere : de tuinen van St. Fiachra . Hier hoort een verhaal bij. St. Fiachra werd geboren in de 6e eeuw en stamde af van een Ierse koning, werd bekend om zijn liefdadigheidswerk. Hij hielp mensen en moedigde zijn volgelingen aan mooie tuinen aan te leggen. Daarom is deze tuin naar hem vernoemd: het Ierse landschap wordt hier getoond . Ook dit is een prachtige tuin, maar het grappigste is dat hier elfenhuisjes te vinden zijn. Op onverwachte plekken zie je ineens een minuscuul deurtje op een boomstam zitten, een mini touw laddertje hangt erbij. Soms hangt er heel klein wasgoed aan een lijntje tussen twee takken en er staan bordjes welke elfje /fee hier woont . De één waakt over de paarden, de ander neemt je zorgen weg, ze hebben allemaal zo hun eigen taak. Het klinkt wat zoetig, maar het was vooral erg leuk en grappig. Verder is er nog een prachtig bronzen beeld van een soort monnik die aan het water zit.

We lunchen bij een weide met uitzicht op vier merries met veulen. Er worden hier ieder jaar meer dan 100 veulens geboren. Daarna bekijken we de stallen, ruime plekken met daglicht ( en waarom ook niet). Er is een klein museum, hier staat oa het skelet van het grootste paard uit Ierland, Arkle.

Het is een enorm groot terrein, je kunt hier wel een dag zoet brengen. Er is een groot restaurant , gebouwd in Japanse stijl en mooie cottages voor de staf. Alles in stijl.

Nu op naar Kildare. Hier een kathedraal uit de 13e eeuw, helaas dicht, ernaast een hoge, smalle toren, ook gesloten, zal een prachtig uitzicht geven over Kildare en omgeving. De toren werd gebruikt als opslagplaats, maar ook als vluchtplek. De ingang zit een paar meter boven de grond, ladder naar binnen, deur dicht en een slimme jongen die nu nog binnenkwam .
Verder, behalve bezoek aan de pub, is er niet veel te beleven. De pub is wel leuk, zowel links als rechts van de ingang is een bar, links kan geluncht worden en rechts genieten wij van onze koffie.
Als we net buiten Kildare rijden zien we een fashion outlet, we hebben nog een uurtje. Dus hup hiernaar toe. Het is een soort kopie van Bataviastad in Lelystad, zelfde bouwstijl, huisjes, wel iets meer Iers en allerlei merkwinkels, ook aantal onbekende merken ( althans voor mij). Ziet er mooi uit, er is een boardwalk naar een mooie ruïne, dus ook nog aandacht voor de geschiedenis.

Dan wordt het tijd om naar het vliegveld te gaan, het is rondom Dublin tijdens de spits nogal druk.
We vliegen aan het begin van de avond en , heerlijk, onze dochter haalt ons van het treinstation. Tegen 23.00 weer thuis.