Naar Tetebatu, Lombok

Voor het ontbijt nog een wandeling langs het strand gemaakt ( met Marry). Nu zijn er hele families in het water, dus ook de vrouwen, wel geheel gekleed net als de rest van het gezin. De vrouwen dragen ook nog een hoofddoek. Ze hebben veel pret, het is zondag, dus een vrije dag en voor het warm wordt baddert men er lustig op los. De zee is glas helder en heel kalm. We komen ook super kleine krabbetjes tegen en een verdwaalde grote krab. Vast een oud exemplaar, want hij duikt niet echt weg als we dichterbij komen.
Na het ontbijten verlaten we deze plek en gaan we naar Tetebatu, maar onderweg maken we nog een aantal mooie stops. Allereerst het kleine tempeltje op de rotspunt, even buiten Senggigi . Het is zondag vandaag en veel families komen, prachtig gekleed, met grote offermandjes naar de tempel. Wij krijgen allemaal een gele sjerp om ons middel, dit is een teken van respect aan de goden. De mensen offeren bij elk van de godenbeelden, de priester brandt wierook en prevelt gebeden. De vrouwen krijgen bij het verlaten van het heiligdom wat rijstkorrels op het voorhoofd geplakt, teken van vruchtbaarheid. In India heet een rode stip op het voorhoofd een tika, hier een tila.
We moeten wel even wachten om erbij te kunnen want het is een kleine tempel waar niet veel mensen tegelijk kunnen staan.

Vervolgens naar het waterpaleis Narmada. De vorst uit vorige eeuwen wilde de vulkaan na bouwen dmv terrassen en aan de voet hiervan een groot waterbussen. Zelf zat hij dan op een overdekt terras toe te kijken hoe de vrouwen aan het baden waren. Wat betreft de gelijkenis met de vulkaan: dit vraagteken voorstellingsvermogen. Het is wel een hele mooie plek, met boven op de top ......een tempel. Verder heeft het ook wel iets weg van een groot pretpark. Er is een heel groot zwembad, wedstrijd formaat. Het is nog steeds zondag , ook hier zijn families in grote getale aanwezig. Veel jongetjes in het water, een enkel meisje en zeker geen ouders. Die laatsten zitten in de schaduw en stallen al het mee gebrachte eten uit.
Naast het zwembad is een lang gerekte, brede visvijver. Hier zit men mannetje aan mannetje te vissen, wel een paar honderd bij elkaar. Dat iemand iets vangt lijkt erg onwaarschijnlijk.
Uiteraard bij de uitgang wat winkeltjes, maar dit is deels ook voor de lokale bevolking bedoeld.

In Masbagik maken we kennis met op traditionele manier van pottenbakken. Geen draaischijf zoals wij dat kennen. De vrouw die laat zien hoe de potten gemaakt worden, heeft wel een schijf, maar zij draait dit met één voet rond. De klei wordt door de mannen in het dorp in zakken naar boven gesjouwd. Dan moet de klei eerst uitgespreid worden en buiten drogen, dan worden de steentjes etc eruit gehaald, net fijn gestampt en weer nat gemaakt. Ze bouwt de grote pot op door steeds weer wat klei toe te voegen en alles is keurig recht. Dan laat men het drogen , vervolgens wordt het met kokosolie bewerkt, om het waterdicht te maken. De potten met traditionele versiering zijn voor de verkoop buiten het dorp, de rest voor eigen gebruik. Het afbakken gebeurt niet in een oven, maar in een berg zand en stro ( van de rijst). Ze maken heel handige potten, die precies op een keramiek oventjes passen. Ze maken ook dubbele oventjes. Deze zijn rond en aan één kant open zodat je het vuur kan aansteken. Heel vernuftig. Ze maken ook iets typisch Nederlands, nl een oventje met een poffertjespan + deksel. Hier gebruikt men het voor een zoete versnapering.
Er zijn schalen en potten te koop,mooi , maar loodzwaar.

In Pringgasela krijgen we een heerlijke Sasak maaltijd en daarna gaan we met onze gastheer het dorp in om te kijken hoe de vrouwen weven. Monnikenwerk, uren, dagen, weken wordt er aan een lap gewerkt. De vrouwen zitten hierbij plat op de grond, een houten , deels half ronde plank in de rug. Hun voeten tegen de achterkant van het weefgetouw en ze werken met héél dun katoendraad. Elke weefsters gebruikt haar eigen kleuren en maakt eigen patronen. Prachtige stoffen. Ook het verven, allemaal met natuurlijke materialen ( indigo van een plantje, lichtbruin van de schillen van kokosnoot, groen van een soort spinazie, rood van een of andere steenvrucht,er worden ook soms bloemen gebruikt, kortom genoeg variatie).
Het verven is ook veel werk en kost veel tijd: koken, fermenteren, indigo wordt er met de voeten ingestampt, dan te drogen gehangen en met een grove kam worden er gelijkmatig dikke draden van gekamd. Heel bijzonder. In dit dorp zijn de weefster ondergebracht in tegenwoordig een coöperatie, dat is gunstiger.
Na afloop van onze wandeling door het dorp, waar de kinderen ons allemaal uitgelaten komen begroeten, drinken we nog thee/koffie bij de gids, een man met een prachtig " rasta" hoofd.
Aan de muren hangen prachtige stoffen, een paar van de jongelui worden op traditionele manier van een sarong voorzien, met bijpassende sjerp. Alles bij elkaar worden er vier van de groep zo mooi aangekleed. Het geeft veel lol en leuke foto's.
Hierna gaan we verder naar ons hotel in Tetebatu. We zijn hier in 2012 al eens geweest. Er is inmiddels een groot restaurant bij gebouwd, dit is mooi aangelegd met vijvers. Het rijstveld wat grenst aan het hotel is hierdoor wel een stuk korte geworden, de huisjes zijn nog het zelfde en de mooie tuin ook. In de avond hoor je vele kikkers en soms komt er eentje op de vloer om te proberen insecten te vangen. De gekko's hebben het ook druk.