Tiogapas, Mono Lake en Bodie

Dinsdag 24-09-2013

Bij ons huisje een familie hertjes met 3 jonge dieren.
De Tiogapas over, is nu weer open, er ligt nog aardig wat sneeuw en de hoge bergtoppen zijn nu niet kaal maar bedekt met sneeuw. Watervallen, rivieren, meren en prachtige weidevelden.
De Tioga pass begint aan de oost ingang van Yosemite park en is een van de meest indrukwekkende wegen op aarde. De weg slingert tussen de bergen richting de toegangspoort van Yosemite National park. De weg bestaat voornamelijk uit smalle doorgangen, diepe afgronden, tunnels en heel indrukwekkende rotswanden. Er zijn onderweg voldoende stop mogelijkheden om te genieten van het uitzicht , het hoogste punt is op 3.300 meter.

Als we de pas over zijn verlaten we het park en gaan naar Mono Lake, een ander natuurwonder. In dit grote meer met zout water ( meer dan 2 x zo zout als normaal) staan een soort versteende waterbronnen, zoutpilaren, tufa's genoemd. Het meer is de afgelopen tientallen jaren steeds verder droog komen te staan en een groot deel van deze tufa's staan nu op het droge, een deel nog in het water. Het gebied is inmiddels beschermd, nationaal park geworden en men wil het waterpeil weer deels terug brengen naar het oude niveau.
Ondanks het hoge zout gehalte is er leven in dit grote meer. Er leven miljoenen alkali vliegen, die vervolgens weer als voedsel voor watervogels dienen. Aanvankelijk zie je de vliegen niet, langs de oevers zie je tegen het witte zout zwarte randen afsteken. Als je dichter bij komt is dat een grote massa vliegen. Er zijn ook meeuwen met jongen en andere watervogels doen zich te goed aan de vliegen. De NASA heeft ook nog een heel unieke levensvorm hier ontdekt, schijnt nergens anders voor te komen. Een hele unieke plek dus weer en mooi om te zien.

Dan naar Body of Bodie, meningen zijn verdeeld.

Bodie is een verlaten goudzoekersstad in Californië, een zogenaamde ghost town. Van de oorspronkelijke bebouwing is nog ongeveer 5% in tact. Het stadje is in 1962 uitgeroepen tot State Historic Park, en het wordt nu beschermd tegen verder verval. Er staan nog ongeveer 200 gebouwen, en Bodie is daarmee een van de best bewaarde spookstadjes van de Verenigde Staten.

Bodie is vernoemd naar Waterman S. Bodey (ook wel William S. Bodey genoemd), die hier in augustus 1859 goud ontdekte. Lang heeft hij niet in het naar hem genoemde plaatsje gewoond; hij overleed op 20 november van hetzelfde jaar. Op dat moment woonden er ongeveer 20 goudzoekers in het plaatsje. Na de bouw van de Standard Mill groeide de bevolking explosief, in 1879 telde Bodie ongeveer 10.000 inwoners. Het leven was er rauw en hard, Bodie had met z’n grote aantallen schietpartijen en overvallen een erg slechte reputatie. Ook de moeilijke weersomstandigheden maakten het leven in het stadje erg zwaar. Tijdens de hoogtij-jaren verwerkte de Standard Mill voor een waarde van $ 14.000.000,- aan goud en zilver, maar na het jaar 1892 werden de opbrengsten steeds minder. Op 25 juli 1892 ging een groot deel van de huizen en andere gebouwen verloren tijdens een grote brand. Op 23 juni 1932 vernietigde een tweede grote brand opnieuw een belangrijk deel van de stad. De laatste bewoners verlieten Bodie in de jaren ’40 van de vorige eeuw.
In de huizen staan de spullen nog die de bewoners hebben achter gelaten. Een deel van de voorwerpen staat in een museum, maar meubels, schilderijen, naaimachine, kinderstoeltje etc staat nog in de huizen, alles onder het stof van jaren.
Het museum is gevestigd in :
The Miners Union Hall, gebouwd in 1878, was een belangrijke plaats voor het sociale leven in Bodie. Hier werden bijvoorbeeld Christmas parties georganiseerd, en het jaarlijkse Fourth of July Grand Ball. Je vindt hier een schitterende collectie oude gebruiksvoorwerpen, foto’s en brieven, maar ook de koets van de begrafenisondernemer etc.
In het schooltje, uit 1879, liggen de schriften nog op de tafel, alle schoolbanken staan er, de tafel van de juffrouw met van alles erop alsof ze morgen weer verder gaan. Er staat een wereldbol voor het raam die inmiddels zo vergaan is dat het wel versteend kurk lijkt. Sommige bedden in de huizen bestaan alleen nog uit de metalen springveren, de rest is vergaan, maar we zien ook een sofa, redelijk bekleed al hebben de muizen er wel aan geknabbeld. Het geeft al met al een aardige indruk hoe het leven hier was. Er hebben ca 10.000 mensen gewoond hier, best een grote stad voor die tijd. Het klimaat is er, nog steeds, erbarmelijk. In de winter kon het heel hard vriezen, in de zomer meer dan 40 graden en bijna altijd een harde wind die over de vlakte raast. Ook nu waait het er heel hard.
Je kunt door de , stoffige, ramen naar binnen gluren en kijken wat er binnen staat.
In het hotel staan de borden op tafel en de koffers in de lobby.
Bodie telde maar liefst 60 saloons. Moorden en gevechten waren dagelijkse kost. Een legende zegt dat toen een klein meisje hoorde dat ze naar Bodie verhuisde, ze tot God bad met de woorden: "Goodbye God, we're going to Bodie." ("Tot ziens God, we gaan naar Bodie").

Bodie had zijn eigen Chinatown waar op een gegeven moment honderden Chinezen verbleven. Het had zelfs een eigen tempel. De Chinezen die er verbleven verdienden hun geld vooral door het verkopen van groenten, het openhouden van wasserijen en het kappen en verkopen van hout. Doordat de temperaturen in Bodie vaak onder de 0°C kwamen en de winden tegen 100 mijl per uur bliezen was er zeer veel hout nodig om de huizen warm te houden.

Er staan ook oude auto's, een benzinepomp en overal liggen ijzeren gereedschappen, mijnkarretjes, kruiwagens enz.

Op terugweg mooie zonsondergang in de bergen, diner bij het Bass Lake.