Naar Death Valley
Blijf op de hoogte en volg Tineke
20 September 2013 | Verenigde Staten, Death Valley Junction
Diner in........
Stratosphere Tower, 350 m hoog, mooi uitzicht over stad en de bergen, hier dineren wij dus vanavond. ( Is donderdag 19-09 ) . Het restaurant draait langzaam rond en de licht stad Las Vegas is aan alle kanten te bewonderen. Heerlijk diner en na afloop nog op het buitendek gaan kijken. Het laatste deel van de toren biedt nog allerlei bloedstollende attracties. Je kunt aan een kabel langs de toren naar beneden " geschoten" worden, camera op je hand om het effect te filmen. Je kunt in een soort torpedo gaan zitten, dan schiet men dat ding over de rand heen en hang je over de rand van de toren, om vervolgens weer achteruit te gaan en je kunt met een soort schietstoel langs het bovenste deel van de toren gelanceerd worden, schiet je ca 40 m naar boven.
Vrijdag 20-09-2013 van Las Vegas naar Death Valley.
Bij het verlaten van deze gokstad langs een inmiddels beroemd pandjeshuis. Deze heren hebben nu een eigen tv serie en zijn niet meer 24 uur per dag open zoals het bord buiten aangeeft, ook om 09.00 nog niet, dus gaan we verder.
We doen het natuurpark The Red Canyon aan.
Dit ligt in een gebied waar zich zo’n 180 miljoen jaar geleden een gigantisch duinenveld bevond. In het zand werden, door sterke wind, veel lijnen gevormd. Het enorme gewicht van het zand zorgde ervoor dat de onderste lagen versteenden, de harde zandsteenlaag die hier ontstond staat bekend als Aztec Sandstone.
Na verloop van tijd kwam deze zandsteenlaag aan de oppervlakte; de ijzerhoudende mineralen kwamen in aanraking met de lucht en begonnen te oxideren. Hierdoor hebben de rotsen hun rode, oranje en geelbruine kleuren gekregen. De kleuren zijn erg mooi, ook weer anders dan in de voorgaande parken.
Een van de belangrijkste geologische kenmerken van het park is de aanwezigheid van de Keystone Thrust Fault; dat is een breuklijn waar ongeveer 65 miljoen jaar geleden twee aardplaten op elkaar zijn gebotst. Daarbij is een oude laag, die bestaat uit grijs kalksteen, over de jongere zandsteenlaag geschoven. In het park kan je deze lagen nu nog duidelijk onderscheiden. In 1990 is een gebied ter grootte van ruim 300 km² uitgeroepen tot National Conservation Area.
We rijden nu Californië in:
En dan natuurlijk het NP Death Valley zelf. Het is hier 45 graden en de bloedhete wind lijkt het nog heter te maken. Er zijn hier kort geleden grote ovenstromingen geweest en een aantal wegen zijn afgesloten. We kunnen echter wel de mooie plekken bezoeken en ons adres bereiken.
Het grote zoutmeer is niet spierwit, maar deels grijs, het regenwater heeft het zand en grind mee genomen en het zout deels bedekt, neemt niet weg dat het erg indrukwekkend landschap is en een deel wel grijs/wit is, hier kun je over het zout heen lopen.
Aan de bergwand in Badwater hangt een bordje dat het nulpunt van zeeniveau aangeeft en wij staan dus vele meters onder zee, 86 meter om precies te zijn.
Death Valley is de heetste plek op aarde en de droogste plek van Noord-Amerika. De hoogste temperatuur die hier ooit gemeten is 58,3 °C, in Furnace Creek, een woestijndorp, op 3 juli 2013. Daarmee werd na exact honderd jaar het hitterecord van 10 juli 1913 (57 ºC) verbroken.
Het gebied is zo droog omdat er een aantal bergruggen ligt tussen de vallei en de Stille Oceaan. Wolken regenen leeg op deze bergruggen, waardoor er in Death Valley vrijwel nooit regen valt, minder dan 50 mm per jaar. Bovendien ligt het gebied zeer laag, in Death Valley bevindt zich het laagste punt van de Verenigde Staten. Dit laagste punt bestaat uit een zoutmeer, Badwater genoemd, en ligt 86 m onder de zeespiegel. In de maanden juli en augustus worden extreem hoge temperaturen gemeten, oplopend tot 55 graden Celsius of hoger. De hoogste gemiddelde maximumtemperatuur bedraagt 46,6 °C in de maand juli. Vanaf mei tot september overschrijdt het kwik geregeld de 50 graden grens.
Ook al valt er weinig regen, er kunnen in de canyons onderaan de bergen toch overstromingen optreden. De bodem kan, o.a. door het vrijwel ontbreken van plantengroei, vrijwel geen water opnemen. Een voorbeeld is Golden Canyon, waar de wegverharding in 1976 is weggespoeld. Deze canyon hebben we voor een deel gelopen, de rotsen zijn inderdaad bijna goudkleurig en je ziet op de bodem van de canyon nog brokstukken van de weg liggen.
In de jaren 1850 werd er ook goud en zilver in Death Valley aangetroffen. In 1880 werd borax aangetroffen en gewonnen. Het werd uit het gebied vervoerd met wagens getrokken door muilezels. Al snel bleek deze manier van vervoer onrendabel en werd de boraxwinning beëindigd. Er staat nog een machine op de plek waar de borax gewonnen werd en een wagen zoals die door, tientallen, ezels getrokken werd. De arbeiders waren voornamelijk uit China afkomstig, hun loon bedroeg 1,35 dollar en hier ging kost - en inwoning nog vanaf. In de zomer lag de winning stil dan raakten de machines over verhit ( ik denk de arbeiders en de ezels ook).
Het lijkt of hier niets kan leven, maar toch zijn er dieren en planten. Deze hebben zich aangepast aan het klimaat. Bijvoorbeeld de kangoeroerat, lid van de familie van de wangzakmuizen, hij kan maanden zonder drinken overleven. Hij onttrekt namelijk water van de zaden die hij eet, hij concentreert zijn urine, zodat hij minder water verliest als hij plast, en hij haalt zelfs het water uit de lucht die hij uitademt. Hij leeft ook 's nachts om de hitte van het zonlicht te vermijden.
De chuckwalla, de grootste hagedis van het park, gebruikt zijn lichaam als een provisiekamer en een kantine. Deze vegetariër eet als de planten bloeien na een regenbui en maakt lichaamsvet aan voor moeilijkere tijden. Het water uit zijn voedsel slaat hij ook op in zijn lichaam, juist genoeg om te kunnen overleven zonder te drinken. Hij ontsnapt aan roofdieren door in een scheur in de rotsen te kruipen en daar zijn longen tot drie maal hun normale grootte op te blazen en zo het roofdier af te schrikken.
Er schijnt ook een konijn te zijn met een soort hertengewei, op de ansichtkaarten lijkt het net gefotoshopt, maar het dier schijnt echt te bestaan. Wij hebben geen enkel dier gezien, maar dieren zijn verstandig en komen hier pas in de nacht te voorschijn.
Het is hier zo heet dat op sommige plekken, als je met de auto stilstaat, je de airco moet uitzetten omdat anders de auto over verhit raakt.
De bergen hebben allerlei kleuren door de mineralen en ertsen: geel, groen, zwart. Er zijn zandduinen. Kortom deze heetste plek in Amerika heeft veel te bieden.
Na de overdaad aan luxe de afgelopen twee dagen, nu in een kleine nederzetting, nog net binnen het park. Er is een benzinestation, een General Store ( waar we moeten inchecken) , een restaurant ( wel handig voor ons) en de cabins waar we logeren. Alles aanwezig hoor: airco, douche, het formaat kamer past in Las Vegas in onze badkamer, maar ook in een kamer van 10 meter lang slaap je uiteindelijk alleen maar en deze plek heeft zijn eigen charme.
Stratosphere Tower, 350 m hoog, mooi uitzicht over stad en de bergen, hier dineren wij dus vanavond. ( Is donderdag 19-09 ) . Het restaurant draait langzaam rond en de licht stad Las Vegas is aan alle kanten te bewonderen. Heerlijk diner en na afloop nog op het buitendek gaan kijken. Het laatste deel van de toren biedt nog allerlei bloedstollende attracties. Je kunt aan een kabel langs de toren naar beneden " geschoten" worden, camera op je hand om het effect te filmen. Je kunt in een soort torpedo gaan zitten, dan schiet men dat ding over de rand heen en hang je over de rand van de toren, om vervolgens weer achteruit te gaan en je kunt met een soort schietstoel langs het bovenste deel van de toren gelanceerd worden, schiet je ca 40 m naar boven.
Vrijdag 20-09-2013 van Las Vegas naar Death Valley.
Bij het verlaten van deze gokstad langs een inmiddels beroemd pandjeshuis. Deze heren hebben nu een eigen tv serie en zijn niet meer 24 uur per dag open zoals het bord buiten aangeeft, ook om 09.00 nog niet, dus gaan we verder.
We doen het natuurpark The Red Canyon aan.
Dit ligt in een gebied waar zich zo’n 180 miljoen jaar geleden een gigantisch duinenveld bevond. In het zand werden, door sterke wind, veel lijnen gevormd. Het enorme gewicht van het zand zorgde ervoor dat de onderste lagen versteenden, de harde zandsteenlaag die hier ontstond staat bekend als Aztec Sandstone.
Na verloop van tijd kwam deze zandsteenlaag aan de oppervlakte; de ijzerhoudende mineralen kwamen in aanraking met de lucht en begonnen te oxideren. Hierdoor hebben de rotsen hun rode, oranje en geelbruine kleuren gekregen. De kleuren zijn erg mooi, ook weer anders dan in de voorgaande parken.
Een van de belangrijkste geologische kenmerken van het park is de aanwezigheid van de Keystone Thrust Fault; dat is een breuklijn waar ongeveer 65 miljoen jaar geleden twee aardplaten op elkaar zijn gebotst. Daarbij is een oude laag, die bestaat uit grijs kalksteen, over de jongere zandsteenlaag geschoven. In het park kan je deze lagen nu nog duidelijk onderscheiden. In 1990 is een gebied ter grootte van ruim 300 km² uitgeroepen tot National Conservation Area.
We rijden nu Californië in:
En dan natuurlijk het NP Death Valley zelf. Het is hier 45 graden en de bloedhete wind lijkt het nog heter te maken. Er zijn hier kort geleden grote ovenstromingen geweest en een aantal wegen zijn afgesloten. We kunnen echter wel de mooie plekken bezoeken en ons adres bereiken.
Het grote zoutmeer is niet spierwit, maar deels grijs, het regenwater heeft het zand en grind mee genomen en het zout deels bedekt, neemt niet weg dat het erg indrukwekkend landschap is en een deel wel grijs/wit is, hier kun je over het zout heen lopen.
Aan de bergwand in Badwater hangt een bordje dat het nulpunt van zeeniveau aangeeft en wij staan dus vele meters onder zee, 86 meter om precies te zijn.
Death Valley is de heetste plek op aarde en de droogste plek van Noord-Amerika. De hoogste temperatuur die hier ooit gemeten is 58,3 °C, in Furnace Creek, een woestijndorp, op 3 juli 2013. Daarmee werd na exact honderd jaar het hitterecord van 10 juli 1913 (57 ºC) verbroken.
Het gebied is zo droog omdat er een aantal bergruggen ligt tussen de vallei en de Stille Oceaan. Wolken regenen leeg op deze bergruggen, waardoor er in Death Valley vrijwel nooit regen valt, minder dan 50 mm per jaar. Bovendien ligt het gebied zeer laag, in Death Valley bevindt zich het laagste punt van de Verenigde Staten. Dit laagste punt bestaat uit een zoutmeer, Badwater genoemd, en ligt 86 m onder de zeespiegel. In de maanden juli en augustus worden extreem hoge temperaturen gemeten, oplopend tot 55 graden Celsius of hoger. De hoogste gemiddelde maximumtemperatuur bedraagt 46,6 °C in de maand juli. Vanaf mei tot september overschrijdt het kwik geregeld de 50 graden grens.
Ook al valt er weinig regen, er kunnen in de canyons onderaan de bergen toch overstromingen optreden. De bodem kan, o.a. door het vrijwel ontbreken van plantengroei, vrijwel geen water opnemen. Een voorbeeld is Golden Canyon, waar de wegverharding in 1976 is weggespoeld. Deze canyon hebben we voor een deel gelopen, de rotsen zijn inderdaad bijna goudkleurig en je ziet op de bodem van de canyon nog brokstukken van de weg liggen.
In de jaren 1850 werd er ook goud en zilver in Death Valley aangetroffen. In 1880 werd borax aangetroffen en gewonnen. Het werd uit het gebied vervoerd met wagens getrokken door muilezels. Al snel bleek deze manier van vervoer onrendabel en werd de boraxwinning beëindigd. Er staat nog een machine op de plek waar de borax gewonnen werd en een wagen zoals die door, tientallen, ezels getrokken werd. De arbeiders waren voornamelijk uit China afkomstig, hun loon bedroeg 1,35 dollar en hier ging kost - en inwoning nog vanaf. In de zomer lag de winning stil dan raakten de machines over verhit ( ik denk de arbeiders en de ezels ook).
Het lijkt of hier niets kan leven, maar toch zijn er dieren en planten. Deze hebben zich aangepast aan het klimaat. Bijvoorbeeld de kangoeroerat, lid van de familie van de wangzakmuizen, hij kan maanden zonder drinken overleven. Hij onttrekt namelijk water van de zaden die hij eet, hij concentreert zijn urine, zodat hij minder water verliest als hij plast, en hij haalt zelfs het water uit de lucht die hij uitademt. Hij leeft ook 's nachts om de hitte van het zonlicht te vermijden.
De chuckwalla, de grootste hagedis van het park, gebruikt zijn lichaam als een provisiekamer en een kantine. Deze vegetariër eet als de planten bloeien na een regenbui en maakt lichaamsvet aan voor moeilijkere tijden. Het water uit zijn voedsel slaat hij ook op in zijn lichaam, juist genoeg om te kunnen overleven zonder te drinken. Hij ontsnapt aan roofdieren door in een scheur in de rotsen te kruipen en daar zijn longen tot drie maal hun normale grootte op te blazen en zo het roofdier af te schrikken.
Er schijnt ook een konijn te zijn met een soort hertengewei, op de ansichtkaarten lijkt het net gefotoshopt, maar het dier schijnt echt te bestaan. Wij hebben geen enkel dier gezien, maar dieren zijn verstandig en komen hier pas in de nacht te voorschijn.
Het is hier zo heet dat op sommige plekken, als je met de auto stilstaat, je de airco moet uitzetten omdat anders de auto over verhit raakt.
De bergen hebben allerlei kleuren door de mineralen en ertsen: geel, groen, zwart. Er zijn zandduinen. Kortom deze heetste plek in Amerika heeft veel te bieden.
Na de overdaad aan luxe de afgelopen twee dagen, nu in een kleine nederzetting, nog net binnen het park. Er is een benzinestation, een General Store ( waar we moeten inchecken) , een restaurant ( wel handig voor ons) en de cabins waar we logeren. Alles aanwezig hoor: airco, douche, het formaat kamer past in Las Vegas in onze badkamer, maar ook in een kamer van 10 meter lang slaap je uiteindelijk alleen maar en deze plek heeft zijn eigen charme.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
