Dag 4

Naar Quedlinburg, in 1994 op de Unesco lijst geplaatst vanwege oa de meer dan 1300 vakwerkhuizen en de grafstedes van het eerste Duitse koningspaar in de grafkelder van de romaanse kerk op de Schlossberg. Prachtige rit, door het Harzgebergte en de heuvels. Nog twee herten en buizerd gespot.
Quedlinburg ligt in de voormalige DDR, we passeren dan ook een bord wat de grens aangeeft.
Onze TomTom leidt ons naar het centrum, het oude deel en we staan dan ook recht onder het slot. De Middeleeuwse straatjes zijn bijzonder mooi. Huisjes, soms naar voren hellend, dan weer juist naar achteren, soms heel smal, dan weer hele grote gebouwen. Veel smeedijzeren uithangborden. Nauwe straajes , steil omhoog, we zijn nu nog fit, dus eerst maar naar boven. De kerk, binnen de slotmuren, wordt gerenoveerd, maar de omgeving is wel te bekijken, de slot tuinen en natuurlijk de straatjes en mooie huizen. Elke bocht levert weer een verrassend plaatje op. Bij de bakkerij heerlijke vers gebakken vruchtentaart en een cappucino genuttigd. Niet erg goed voor de lijn, maar wel heeel erg lekker! De gemeenschappelijke kerk van St. Servatius wordt beschouwd als een " architecturaal meesterwerk uit de Romeinse tijd."
Prachtig uitzicht over de stad, ook nog het andere oude stadsdeel bezocht waar het Raadhuis staat een prachtig gebouw. Ook hier zijn hele leuke straatjes en huizen. Lekker in het zonnetje gezeten op het plein en in de tuinen van het slot.
Op de terug weg nog langs een oude mijn geweest, de gebouwen staan leeg, maar de werktuigen staan langs de weg. De hele streek heeft te maken met de mijnbouw, in dorpen staan kleine metalen mijnkarren, nu gevuld met bloemen. Veel mijnen zijn inmiddels gesloten, sommige musea
Er staat veel uit dit gebied op de Unesco lijst, ook de waterbouwkundige werken die we van de week bezocht hebben. Vanaf de middeleeuwen was dit langer dan 800 jaar de belangrijkste energiebron voor de hoger Harz mijnbouw.er werd gebruik gemaakt van meerdere pompen.nu zijn 107 vijvers, 310km waterloop en 30 km onderaardse waterlopen behouden waarvan 65 vijvers, 70 km waterloop en ondergrondse waterlopen nog in gebruik zijn.
De mijnen leverden zilver, lood, kopen en zink. De Rammelsberger mijn bij Goslar gaf de middeleeuwse rijkdom aan de keziers, koningen en de stad Goslar. De mijn van Rammelsberg is het eerste industriele monument op Duitse bodem dat erkend is door Unesco Werelderfgoed.
De oude mijn werktuigen zijn interessant om te zien, helaas is het hoofdgebouw al gesloten, hier kun je e.e.a. nog in werking zien.
Ook nog gestopt bij een stationnetje, hier rijdt nog een stoomtreintje naar de Brocken, de hoogste berg van het gebied.
In het piepkleine station is tevens een tentoonstelling over het grensgebied, helaas gesloten vanwege ziekte van de beheerder. We gluren wel even door het raam, het is maar een kleine ruimte en op de tafel staat een maquette van het gebied met alle grenswachtposten. Moeilijk voor te stellen hoeveel mensen niet geprobeerd hebben de grens over te steken, met alle risico' s en gevolgen van dien.
In de bossen, echte oerbossen met bomen van meer dan 30 meter hoog wordt aan houtkap gedaan en af en toe zien we stapels boomstammen liggen, sommige stammen hebben wel een diameter van meer dan een meter!
Heerlijke dag weer. Na het eten nog wandeling door het bos hierachter gemaakt.

Dag 5, vrijdag 10 aug

De zon scheen al vroeg, heerlijk buiten zitten lezen, al ver voor het ontbijt.
Naar Goslar, de andere stad met middeleeuws centrum op de lijst van Unesco. Onderweg weer een mooie waterval. De berg Bocken ligt in de nevel, koud onderweg, bij de waterval maar negen graden. Staan we dan in t-shirt te bibberen. Gelukkig zijn we op alles voorbereid en kunnen de vesten en jassen te voorschijn gehaald worden. De duizend jaar oude stad Goslar ligt aan de noordelijke rand van de Harz. Ook deze stad heeft een bijzonder historisch karakter, veel indrukwekende monumenten, kerken en musea. Een keizerlijk paleis, een schitterend Raadhuis uit de 15 e eeuw. De burgemeester zetelt hier nog steeds. In het raadshuis is de huldigingszaal zeer bijzonder. In 1505 werd dit als raadszaal ingericht. Er waren valse munten in omloop gebracht en dit was zo' n schande voor de stad Goslar. Om de reputatie van de stad weer op peil te brengen heeft men alle wanden en het plafond van schilderingen voorzien, zodat men tijdens de raadsvergaderingen voortdurend het gevoel had dat er op je gelet werd. Overal waar je kijkt zie je wel een gezicht van een stadsbestuurder of Maria die je afhield van bedrog. Uiteindelijk werden de stadsbestuurders hier zo nerveus van dat men de raadszaal niet meer wilden gebruiken, het werd een archief. Dit heeft zo ' n 200 jaar geduurd en bij het opknappen van de ruimtes vond men de oude muurschilderingen en houtsnijwerk weer terug. De kleuren zijn nog prachtig bewaard gebleven. De raadszaal zelf is nu nog alleen via een glazen wand te bezichtigen, dit omdat de schilderingen zeer gevoelig zijn voor licht en verschil in temperatuur. Ik kan me voor stellen dat het heel ongemakkelijk vergaderde want waar je ook kijkt zie je gezichten.
Op het plein , de markt, vindt vier maal daags een klokken- en figurenspel plaats. We hebben geluk, zijn er tegen 12 uur en het plein staat vol mensen die allemaal omhoog staan te kijken naar een dak met drie houten deuren. Als de deurtjes open gaan, het klokkenspel begint, komen er figuren te voorschijn. Het mijnwerkerslied klinkt en de geschiedenis van de mijnbouw in de Rammelsberg wordt verteld aan de hand van de figuren die voorbij komen, vanaf ridder Ramm tot op heden. Het klokkenspel en de figurenomloop werden door het mijnbouwbedrijf Preussag in 1968 ter gelegenheid van het duizendjarig jubileum van de Rammelsberger ertsmijn geschonken.
De stad heeft vele mooie gebouwen, leuke winkeltjes en ook het keizerlijk paleis , gebouwd onder Heinrich de Derde in 1040, is de moeite van een bezoek waard. Er is een bruiloft gaande, de champagne staat buiten klaar, maar helaas voor ons , we kunnen niet binnen kijken nu. De tuin is ook een bezoek waard, er staat zelfs achter nog een beeld van Henry Moore, beetje verstopt dat wel. Aan de voorkant grote bronzen beelden van de keizer.
Zijn hart ligt begraven in de paleiskapel van St. Ulrich, vlakbij het paleis.

Er is in de stad ook nog een molen, een looierijmolen uit de 16 e eeuw. De molen draait nog.
In 1254 werd het Grote Heilige Kruis oogericht als inrichting voor de armenzorg. Het was niet alleen voor de armen, zwakkeren en wezen, maar ook pelgrims en andere reizigers vonden hier een bed en eten. Tegenwoordig hebben kunsthandwerkers hier hun winkeltjes. Echt piepkleine winkel/ ateliers vol met kunst en handgemaakte spullen. Myrthe vindt tot haar grote vreugde ook het glasblazerswinkeltje terug. Lekker rond gesnuffeld, hele leuke dingen in deze winkeltjes.
Opnieuw heerlijke dag