Campbell River, berentour

18 september 2012. Campbell River

Ons grote avontuur begint: we gaan op berentour en hopen ook dolfijnen en/of orka' s tegen te komen. Na een heerlijk en weer goed verzorgd ontbijt ( in de B&B word je erg verwend) gaan we op zoek naar de boot. We zijn ruim op tijd, geen probleem Starbucks zit om de hoek, het zonnetje schijnt en terras aanwezig.
Voordat we vertrekken met de Zodiac boot krijgen we allen dikke skihandschoenen, een muts en een ski/ zonnebril. In de kleding voorschriften was al aangegeven dat je je warm moet kleden, ook bij mooi weer, het liefst in laagjes. Dat hebben we keurig gedaan:hemdje, t shirt met korte mouw, t shirt met lange mouw en trui. Knap warm bij meer dan twintig graden. Het is echter nog niet alles: wij krijgen een soort skipak, water- en winddicht. Het is een hele kunst om dit aan te trekken. We liggen languit op de steiger om de benen in de broekspijpen te krijgen en als dat gelukt is, dan is het een hele kunst om overeind te komen, want het pak weegt wel wat. Als alles aangetrokken is, dichtgeritst etc, de fotocamera en de verrekijker weer omgehangen zijn, hobbelen we als soort Michelinpoppetjes naar de boot. Elegant instappen is er niet bij, het is zaak om niet tussen steiger en boot te geraken, maar in de boot terecht te komen. Er zijn 12 deelnemers, wij vieren, twee Zweden en zes Italianen. We zijn nu nog enigszins herkenbaar, maar als de skibril opgaat, zijn we twaalf redelijke identieke figuren. De Italiaanse dames naast mij doen ook meteen de muts op en zelfs de capuchon van het skipak. Hun kan niets meer gebeuren. Jos, die de boot bestuurt, vertelt de plannen voor vandaag. Eerst op zoek naar mogelijk dolfijnen of orka' s en in de middag op berentocht.
We zijn nog maar net op weg of het eerste dier dient zich aan: een Humpback walvis. We zien af en toe een stukje vin, een stukje rug , spuit water. De walvis speelt wat rond, heeft geen zin om onder te duiken. Dat is het moment dat je hem goed kan zien, want dan komt hij een eind het water uit.
We gaan verder, we hebben het niet warm meer in onze pakken. We ontdekken een stel zeeleeuwen op de rotsen, er boven zitten twee gieren te wachten. Je weet maar nooit wat er te halen valt.
De dolfijnen en orka ' s zijn ergens anders aan het dollen en laten zich nu niet zien. We varen tussen de eilanden door. Sommige bewoond, andere niet. Michelle Pfeiffer heeft op een van de eilanden een huis. Ze is niet thuis vandaag, maar het schijnt dat ze regelmatig, soms samen met haar dochter, aan het surfen is tussen de dolfijnen en het zijn " very friendly people" . dat is fijn om te horen.
De dame naast mij is inmiddels in slaap gevallen, tot vermaak van haar mede reisgenoten.
Het water is heel glad, donkerblauw. Later wordt het donkergroen en nog verder weg lichtgroen, dan is het al meer gletsjerwater. De boot vliegt over de water en als Jos iets ziet dan stopt hij, zoekt en speurt.
Er is een klein stuk waar het water stroomversnellingen en draaikolken heeft. Hier is stuurkunst vereist, maar Jos loodst ons er veilig doorheen. Aan de rand van een draaikolk duikt een zeeleeuw voor mijn neus op. Hij kijkt even in het rond en duikt snel weer onder, er is goed vis te vangen in dit kolkende water. Er zijn ook heel veel meeuwen aanwezig.
We gaan aan land voor de lunch en sanitaire stop. Er is wel een wc aan boord van de boot, maar het zal wel een heel kunststuk zijn om dat pak uit en weer aan te trekken in deze ruimte. Makkelijker is de pakken hier uit doen.
Het is dus een run naar het toilet, de Italianen winnen en bezetten deze ruimte. Er lijkt een toilet te zijn, er zijn er echter steeds twee binnen. Op deze manier zorgen ze ervoor dat het hun domein voor het eerste kwartier blijft. Als ik dan toch gebruik kan gaan maken, schiet er opnieuw een Italiaanse dame met mij de ruimte in. Het blijkt dat ze camera tas wil hebben....
Nadat iedereen zich weer in de vereiste kleding heeft gewurmd, gaan we weer varen tot we bij de First Nation people zijn aangekomen. De pakken mogen weer uit, de trui kan ook uit, en het t shirt met lange mouwen ook, het is heerlijk weer. We gaan met een busje het bos in, op zoek naar de beren. We zijn nog maar net op weg of er springt een beer verschrikt op het pad, rent voor de bus langs, het bos weer in.
Dan, bij de rivier, loopt een Grizzly. Hij staat in het water, probeert zalm te vangen, maar dat lukt niet zo goed.
Er zijn een paar uitkijktorens waar we naar toe gaan. Van uit de toren zien we de zalmen in de rivier zwemmen. Het zijn vissen van wel zestig, zeventig centimeter lang, en wegen heel wat kilo ' s. Ze worden op deze plek geboren, zwemmen dan zo ' n 800 mijl weg , blijven een jaar of zeven in die omgeving en komen dan op hun geboorteplek terug om kuit te schieten ( als ze deze tocht tenminste overleven) . De vrouwtjes sterven hierna.
De rivier ligt vol dikke zalmen. Geen beer te zien.
We gaan met de bus naar een andere plek, als Jos te horen krijgt dat er toch een beer gesignaleerd is. Weer terug naar de toren en ja daar loopt een beer te vissen. De beren eten, als ze genoeg kunnen vangen, de kop, de kieuwen en de staart van de zalm niet op.
De chauffeur vindt een kop van een zalm, dan zie je pas goed hoe groot zo' n vis kan worden en dat de bek van de vis vol met scherpe tanden zit.
Ook deze beer is niet zo behendig in het vissen en houdt het voor gezien.
Maar dan zien we nog een moeder beer met jong. Waren de andere beren goed doorvoed, moederbeer is sterk vermagerd. Ze is een geweldige visvanger. Ze rent de rivier in, grijpt een dikke zalm en brengt deze naar haar jong. Dan gaat ze weer terug het water in en heeft binnen de kortste keren opnieuw een dikke vis te pakken, die ze zelf op eet. Dit ritueel herhaalt zich nog een keer. Een geweldig gezicht.
Jos had het zelf erg druk met foto ' s maken. Moederbeer kwam vertrouwde het niet helemaal en ging een kijkje nemen. De beer liep langzaam vooruit, Jos achteruit en wij allen aanschouwden dit.
Helaas is het tijd om weer terug te gaan. Nu het al na 18.00 uur is en de zon minder warm is, zit iedereen goed ingepakt op de boot. We scheren over het water en komen nog een soort dolfijnen of kleine orka ' s onderweg tegen. Het is in ieder geval een soort met een moeilijke naam en een die niet vaak gezien wordt. Op de foto krijgen is een ander verhaal want ze springen en duiken heen en weer. Wel erg leuk om te zien.
We genieten onderweg ook nog van een mooie zonsondergang op zee en als we weer aan wal zijn en weer vaste wal onder de voeten hebben, kunnen we meteen door naar een restaurant, waar we heerlijk gegeten hebben en lekker soezerig waren van een hele dag buiten en op de boot zitten.